Woensdagmiddag vrij!

Woensdagmiddag kwart over twaalf, op het schoolplein, een paar jaar terug.

Ik ga je weer zien. Door onze co-ouderschap regeling ben je er niet altijd en vieren we wekelijks een kleine reünie op het plein. Woensdagmiddag vrij om bij jou te zijn. Tenminste, zo voelt het voor mij. Jij hebt meestal hele andere plannen: spelen bij je vriendinnetjes bv. Waardoor ik vaak onverrichter zake terugfiets naar ons meidenhuisje. Met je tas in mijn kratje.

Ik verbijt me op dat moment, omdat ik je niet wil opzadelen met mijn gemis. Als moeder weeg je altijd je woorden af en als gescheiden moeder helemaal.  De woensdagmiddag is nu vrij voor mij om de kleertjes in jouw kast nog een keer recht te leggen, of je onbeslapen bedje opnieuw op te maken. Ik vind het vooral fijn, dat jij gewoon speelt. Alles went, ook het parttime moederschap, maar helemaal heel zal het nooit voelen.

Inmiddels ben je groot, we schelen letterlijk nog maar een paar centimeters. Op woensdagmiddag sta ik op het plein om kwart over twaalf. Ruimschoots op tijd voor onze reünie. Klaar om vrij te zijn met jou. Klaar om je mee naar huis te nemen en ons nieuwe gezin compleet te maken. Ik kan niet wachten tot je er bent. Ik glimlach bij de gedachte aan je grapjes, de praatjes met je vriendinnen, je rollende ogen, je knuffels en je verhalen over minecraft, waar ik niks van snap. Ik hoor je in gedachten:”Catoohooo!” zeggen. Waarbij het aantal o’s gelijk staat aan je mate van irritatie. “Maham, haal Cato uit mijn kamer!”

Ik kijk je uit het gebouw en kruis je blik. Als je voor me staat vang ik een vage kus en je tas. Je gaat met je vriendinnen naar het voetbalveld, een beetje hangen en voetballen. Het plezier straalt van je gezicht. Een blos op je wangen. “Ik app wel als ik naar huis kom!”, roep je nog. Met je tas en je zusje vertrek ik onverrichter zake huiswaarts en weet ik dat ik Cato nog tien keer uit moet leggen, waarom je niet zult mee-eten.

De beste dag van de week begint gewoon wat later, maar altijd pas als jij er bent!