Ineens sta ik in
de Douglas, zaterdagmiddag om kwart voor vijf. Het is de dag voor moederdag,
dus ik ben niet de enige voor het schap met “damesgeuren”. Ik ben daar niet
voor mijn moeder, die heeft niks met opsmuk. Ik kom net uit de supermarkt en
loop als vanzelf de winkel in, niet op zoek, wel nieuwsgierig en in een goeie
bui.
Er is veel
personeel op deze belangrijke dag en al gauw word ik opgemerkt. Ik vertel dat
mijn lievelingsgeur al jaren op is en dat ik geen idee heb wat tegenwoordig
lekker is. Dat het weer tijd is voor iets nieuws en dat ik niet van zware
parfums hou. Ik verzwijg dat ik niet
van plan ben iets te kopen, dat ik zomaar naar binnen ben gewaaid. De hele dag heb
ik in de sauna gelegen en voel me uitgerust, au naturel en zen. In het echt
zie ik er niet uit met mijn panterbroek, ongekamde haren, make up loze gezicht
en Jumbo tas. Gelukkig kent de verkoopster me een beetje en weet dat ik er meestal
iets minder rommelig uitzie. Zelf ziet ze er ongelofelijk onberispelijk uit.
Het eerste
parfum dat ze me laat ruiken is meteen raak, een Chanel. Ik kreun inwendig, dit
is er niet een van drie tientjes. Maar alles wat daarna nog komt verbleekt bij
deze. Ik vraag naar de prijs en
die is niet mals. Ik zeg dat dat nu even te veel is en zij vult snel een tester
voor me zodat ik hem een weekje kan “dragen”. Zij weet ook, dat ik daarna nooit meer zonder wil.
Chanel chance
eau fraiche gonst het door mijn hoofd, als zinnen van een liedje. Op weg naar
huis glimlach ik als ik denk aan de vertaling van het woord chance. Dat het woord
een bijzondere betekenis heeft voor me de laatste weken en dat ik dat positieve
woordje zo ontzettend veel gebruik, als mensen vragen hoe het met me gaat. Omdat
er na tijden van ellende zoveel kansen voorbij komen. Op het gebied van werk bv,
een kans die groot en spannend is, maar te mooi om te laten liggen. De heerlijke kans om spontaan een dag
naar de sauna te gaan op een kinderloze dag en dat mijn kansen op een leuk
huisje met de week groter worden.
Al die kansen zorgen ervoor dat de zon nog harder schijnt, dan dat ze al
doet vandaag en dat ik al weken bruis van energie.
Het klokje in
mijn auto geeft 17:04 aan, te laat om te keren en het te dure parfum alsnog te
kopen. Maar dat is precies wat ik deze alsnog ga doen. En nu maar hopen dat er
bij mijn moederdagknutsels ook een Douglasbon zit.
