Zoals het hoort

Daar staan we met zijn drieën. Jij met je ouders, zoals het hoort. Om ons heen een paar honderd man, waarvan niemand weet dat dit voor ons allang niet meer is zoals het hoort. Ik check de omgeving en zie overal hetzelfde…vader, moeder, 1 kind.  Hoeveel ouders staan hier net zoals wij?  Moeilijk te zien als er geen broers of zusjes bij zijn.

Vanavond zoeken voortgezet onderwijs voor ons kind. We sluiten na binnenkomst aan bij groepje 23.  Als we met zijn dertigen zijn begeeft ons groepje zich naar het muzieklokaal. Het lokaal is net als de rest van de school: fris, ruim en lekker licht. Er speelt een schoolbandje, juf heet ons welkom. Tegen de muren in het lokaal staan tafels met daarop een stuk of twaalf gloednieuwe synthesizers. Stoelen zijn zo neergezet dat de kinderen in het midden zitten en de ouders er omheen staan.  Ik kijk rond en denk terug aan mijn middelbare school, maar kan geen overeenkomsten vinden. Alles lijkt hier leuk. Al gauw vult de ruimte zich met warmte. Nog warmer wordt het als we met zijn allen Ed Sheeran zingen, begeleid door de kinderen op de synthesizers. Ik kijk naar mijn ex en weet dat hij zich geneert, ik ken hem langer dan vandaag. Na de muziekles grap ik dat we doorgaan naar dansles. Hij schrikt even, maar kent mijn grappen ook al jaren. Ik app naar huis dat het langer duurt. Hij appt dat hij later thuis is dan gepland. Zoals dat hoort, als er thuis iemand wacht.

Met onze jassen aan lopen we door de aula, waar nog flink gefeest wordt. Mijn oudste lacht haar slotjes bloot en wij weten genoeg, dit gaat hem worden. Opgewonden haakt ze haar arm door die van haar vader en pakt snel mijn hand. Zo lopen we als gezin door de school richting deur. Niemand die ziet hoe ongemakkelijk dat voelt. Maar natuurlijk gunnen we haar dit moment tussen haar ouders. Gedrieën lopen we richting auto, terug naar de realiteit, waar onze wegen weer scheiden. 

Arrogantie intolerantie

“Ik ben echt zo’n type dat, altijd op gevoel kookt”, hoor ik een vrouw op een verjaardag zeggen. Ik snap dat op zich wel, ik kook ook vaak op gevoel. Daarom brandt er nog wel eens iets aan, is de broccoli te beetgaar of heb ik voor zes personen pasta in de pan, ipv voor vier. Ik zou zelf liever zeggen: “ik rommel vaak maar wat aan”.

De arrogantie druipt van haar woorden en haar gesprekspartner is duidelijk onder de indruk. Zij heeft namelijk helemaal geen kookboek nodig om de beste creaties op tafel te zetten. Dat doet zij met gemak uit de losse pols en daarin onderscheidt ze zich van het gewone kookvolk. De manier waarop ze het zegt irriteert me, zoals het me vaak irriteert als mensen opscheppen over wat ze allemaal kunnen en een cv vol competenties etaleren. Bewijs het eerst maar eens, denk ik dan. Arrogantie: ik vind het een nare eigenschap en vaak valt de persoon in kwestie zonder al die toeters en bellen zo ontzettend tegen…..

Een potje zelfreflectie is mij niet vreemd en natuurlijk zegt mijn hekel aan arrogantie alles over mezelf. Ik pak de kernkwadranten van Ofman erbij. Je kent het wel: dat model met kwaliteiten, valkuilen, allergieën en uitdagingen. Arrogante mensen, of tenminste, wat ik definieer als arrogant, nemen veel ruimte in, zijn erg zichtbaar en trots op wie ze zijn en wat ze kunnen. Daarin ben ik waarschijnlijk iets te bescheiden, onzeker soms. Daarin zou ik meer mijn plek kunnen innemen, mezelf serieus nemen ook.

Natuurlijk ben ik trots op mezelf. Op wie ik inmiddels ben, na pieken en dalen. Dat ik creatief ben en het in mijn hoofd net iets anders werkt dan anders. Ik ben goed in mijn werk en meestal een leuke partner. Trots ben ik ook op mijn oudste die “love you mum” naar me appt, wat betekent dat ik opvoeden ook leuk doe. Dat ik weet wat mijn kwaliteiten zijn en steeds vaker naar mezelf luister.

Ik ben gewoon niet “zo’n type” dat dat van de daken schreeuwt….nou ja, nu dan een beetje!