Meestal gaat het
schrijven bij mij vanzelf, maar soms ook niet. Jammergenoeg is het al een
tijdje “soms”. Een hoofd vol om over te schrijven, maar wil ik dat wel kwijt? Over
iets luchtigs schrijven, wanneer ik me niet luchtig voel? Ik weet niet of dat
lukt. En soms gewoon te veel beginnetjes en het einde zoek. Dan zit ik op de
bank en staar vooruit.
Boven mijn
eettafel, op de muur hangt de tekst:”Vandaag is mijn lievelingsdag” Zo voelt
het vaak niet. “Vandaag is een kutdag” zou dan realistischer zijn. Omdat bij
mij het glas vaker halfleeg is, dan halfvol zou een tekst als:”Het zou vandaag
een goeie dag kunnen worden, maar dan moet dit en dit niet fout gaan” beter bij
me passen. Maar daarvoor is mijn muur te klein en het klinkt ook niet heel
catchy! “Vandaag is een kutdag” is dan wel weer catchy, maar niet handig met de
kinderen en ook wel deprimerend elke ochtend tijdens het ontbijt. Nee, dan toch
die van die lievelingsdag maar. Het helpt me in ieder geval herinneren dat je
van elke dag, een lievelingsdag kunt maken, mocht je dat willen.
Tegenwoordig wordt
je doodgegooid met tekst. Van eierdopje tot deurstopper, alles staat vol
opbeurende woorden. Blijkbaar hebben we dat nodig. Ik denk dat het ook zo
werkt. Dat je “live, love, laugh” leest en denkt:”Vandaag weer wat meer liefde
en extra veel lachen!” Tekst is gezellig, mooie woorden zijn fijn en hartverwarmend
en als je het maar vaak genoeg leest, ga je er misschien wel naar leven. Ik
probeer de woordenstroom in huis te beperken tot die lievelingsdag en een hele
mooie die ik een paar jaar geleden vond.
“Those who don’t
believe in magic, will never find it” Witte letters op 50x50 zwart. Nog steeds
vind ik het een prachtige tekst en een waarheid als een koe. Het is een
quote van mijn held Roald Dahl en die heeft sowieso altijd gelijk. De kleine
magische dingen zien, dat is toch waar het grote geluk om gaat, volgens mij.
Een mooie kleur in de lucht, een lolletje met een onbekende of het feit dat ik
morgen in Nederland op vakantie ga en dat de zon zal blijven schijnen.
Als ik wat lees,
wat me raakt sla ik het op in mijn telefoon. Ik maak een foto, of type wat
over. Dan scroll ik later door de foto’s en vind ik vaak net wat ik op dat –moment
nodig heb. “Plezier maken ondanks alle chaos, dat is de kunst” vind ik net weer
terug op mijn iPhone en slaat de spijker op de kop. Ik glimlach van herkenning,
knik en zomaar ineens, bijna vanzelf….heb ik weer een column geschreven.