Parijs

Vrijdag de 13^de, ’s avonds laat. Terwijl in Parijs mensen sterven op straat, ligt mijn dochter diep te slapen.

Ze is viereneenhalf en droomt over hetgeen wat haar al dagen non-stop bezighoudt: Sinterklaas. Ze ligt in haar warme bedje met haar duim en tuttel. Ik maak een foto, omdat ze zo grappig op haar hond ligt. Wat er in Parijs gebeurt dringt nog niet heel goed tot me door, ik heb er net iets over gehoord. Ik denk ook aan Sinterklaas, de verjaardag van mijn neefje en de leuke dag die we morgen gaan hebben. De wind waait hard door de bomen en ik doe alvast mijn slaapkamerraam dicht.

Mijn dochter slaapt door de harde windstoten heen. Ze denkt niet aan Parijs. Haar wereld is nog overzichtelijk en mooi. Ze heeft geen weet van vliegtuigen die in torens vliegen of uit de lucht geschoten worden. Dat er kinderen van haar leeftijd verdrinken in een zee, omdat hun ouders op de vlucht zijn. Dat er mensen afgeslacht worden tijdens een concert. Of dat haar zus en ik zaterdagavond haar schoen zullen vullen en de winterpeen in het konijnenhok zullen achterlaten. Alle mensen zijn lief, de wereld is veilig en Sinterklaas bestaat. Ik wil zo verdomd graag dat het zo blijft.

Vanmorgen in bed kijk de in live beelden van de aanslagen. De teller op 120 doden. Alleen in bed pinkt ik tranen weg. Wat een ellende, verdriet, een ware hel in die geliefde stad. Zo dichtbij ook, ik vrees voor de toekomst. De meiden zijn al beneden en ik pep me op om naar ze toe te gaan, wetend dat belangrijk nieuws niet lang verborgen blijft voor een puber met een iphone.

Met een brok in mijn keel loop ik de woonkamer binnen en bedenk wat mijn openingszin zal zijn. Mijn jongste is me voor. Ze kijkt het Sinterklaasjournaal en roept met stralend gezicht uit:” Die sleutels van Sinterklaas liggen onder de mat en de burgemeester zegt dat dat wel kan, maar ze worden vast gepikt door boeven, denk ik!” Ze ratelt verder over haar schoen, het paard en dat ze haar pietenpak de hele dag aan wil.

Sleutels? Denk ik verward. Terug in de realiteit hier in huis. Man, man, man, wat heb ik moeite met de switch.