woensdag 25 november 2015

vol verwachting



















Pakjesavond 1992, hangend op onze bank in Hoogland.  Mijn oudste broer het huis al uit, mijn jongste broer en ik puberen. Ik vind Sinterklaas stom en ben maar met een ding bezig…mijn cadeau.

Ik ben veertien en mijn hart klopt vol verwachting, omdat mijn grote wens die avond weleens in vervulling zou kunnen gaan. Ik wens een walkman, al heel lang. Een donkergrijze van Sony, met kleine oordopjes. Er liggen bakken vol bandjes van Metellica klaar om onderweg beluisterd te worden. Die walkman zou perfect in het borstzakje van mijn houthakkersblouse passen en mij de hardrock koningin van het schoolplein maken…tenminste dat dacht ik, of hoopte ik. Iedereen zou “wijs” zeggen, het oude woord voor “cool” of “vet”. In het echt ben ik meer niets, dan iets op dat plein.

Mijn moeder tikt na het achtuurjournaal mijn vader aan en zegt: ”Kom Jets, even strooien!”. Pa komt van de bank, loopt naar de keuken, rommelt met een zak strooigoed en verdwijnt naar de gang. Broer en ik kijken elkaar aan en denken hetzelfde…bespaar je de moeite, kom op met die cadeaus. Pa bonkt keihard op de deur van de woonkamer en smijt handen vol pepernoten de kamer in. Ondanks de voorspelbaarheid, schrikken we ons kapot. De helft van de pepernoten knalt via de schuifpui, zo de convectorput in. We weten dan nog niet, dat we tot ongeveer maart, pepernoten blijven ruiken elke keer dat we de verwarming aanzetten. Als kleine kinderen kruipen we over de houten vloer om de schuimpjes en tum tummetjes op te rapen. De pepernoten laten we liggen. Niet lang daarna komen de cadeaus op tafel en scan ik aan de hand van de geschatte grootte van de Sonydoos razendsnel of mijn walkman erbij zit. Mijn oog valt op een pakje en uitgerekend dat pakje, mag ik pas als laatste openen. Eindeloos wacht ik af, lees het gedicht en scheur ongeduldig het papier eraf…

Hij is ongekend stoer en robuust. Een mooier grijs bestaat niet. Ik ben de koning te rijk en hij past ook nog in mijn blouse, die ik in alle hoop al had aangetrokken. Op de bank streel ik vol liefde mijn walkman, doe er batterijen in en gebruik de “reverse” knop, die er voor zorgt dat ik mijn bandje niet ouderwets hoef om te draaien. Ik ben zo blij als een kind en laat mijn stoere, puberimago even los. “Dank u wel Sinterklaas”, kwam nog nooit zo uit mijn tenen.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten