Pakjesavond 1992, hangend
op onze bank in Hoogland. Mijn
oudste broer het huis al uit, mijn jongste broer en ik puberen. Ik vind
Sinterklaas stom en ben maar met een ding bezig…mijn cadeau.
Ik ben veertien en
mijn hart klopt vol verwachting, omdat mijn grote wens die avond weleens in
vervulling zou kunnen gaan. Ik wens een walkman, al heel lang. Een donkergrijze
van Sony, met kleine oordopjes. Er liggen bakken vol bandjes van Metellica
klaar om onderweg beluisterd te worden. Die walkman zou perfect in het borstzakje
van mijn houthakkersblouse passen en mij de hardrock koningin van het
schoolplein maken…tenminste dat dacht ik, of hoopte ik. Iedereen zou “wijs” zeggen,
het oude woord voor “cool” of “vet”. In het echt ben ik meer niets, dan iets op
dat plein.
Mijn moeder tikt
na het achtuurjournaal mijn vader aan en zegt: ”Kom Jets, even strooien!”. Pa
komt van de bank, loopt naar de keuken, rommelt met een zak strooigoed en
verdwijnt naar de gang. Broer en ik kijken elkaar aan en denken
hetzelfde…bespaar je de moeite, kom op met die cadeaus. Pa bonkt keihard op de
deur van de woonkamer en smijt handen vol pepernoten de kamer in. Ondanks de
voorspelbaarheid, schrikken we ons kapot. De helft van de pepernoten knalt via
de schuifpui, zo de convectorput in. We weten dan nog niet, dat we tot ongeveer
maart, pepernoten blijven ruiken elke keer dat we de verwarming aanzetten. Als
kleine kinderen kruipen we over de houten vloer om de schuimpjes en tum
tummetjes op te rapen. De pepernoten laten we liggen. Niet lang daarna komen de
cadeaus op tafel en scan ik aan de hand van de geschatte grootte van de
Sonydoos razendsnel of mijn walkman erbij zit. Mijn oog valt op een pakje en
uitgerekend dat pakje, mag ik pas als laatste openen. Eindeloos wacht ik af, lees
het gedicht en scheur ongeduldig het papier eraf…
Hij is ongekend
stoer en robuust. Een mooier grijs bestaat niet. Ik ben de koning te rijk en
hij past ook nog in mijn blouse, die ik in alle hoop al had aangetrokken. Op de
bank streel ik vol liefde mijn walkman, doe er batterijen in en gebruik de
“reverse” knop, die er voor zorgt dat ik mijn bandje niet ouderwets hoef om te
draaien. Ik ben zo blij als een kind en laat mijn stoere, puberimago even los.
“Dank u wel Sinterklaas”, kwam nog nooit zo uit mijn tenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten