Mrs Robinson

In de keuken van mijn ouderlijk huis doen we de afwas. Zoals altijd was jij en droog ik. Je doet dat met militaire precisie en in vaste volgorde: kopjes, borden, bestek, pannen en als laatste het afdruiprek. Tot op heden haat ik het als het niet in die volgorde gaat. De enkele keren, dat ik tegenwoordig nog afwas, leer ik het mijn dochter precies zo te doen.

We praten niet echt, jij en ik. We luisteren Simon and Garfunkel, jij neuriet, ik zing mee. Ik vind het leuke liedjes, dat weet alleen jij. Ik ben negentien en puber nog een beetje na. Simon and Garfunkel luister ik enkel binnenshuis met jou. “heaven holds a place for those who pray” zingt Paul.

Je bent net zo groot als ik, maar zeker tien kilo lichter. Jouw bruine corduroy broek floddert om je dunne benen en je blauwe trui zit los, terwijl je er nog een blouse onder draagt. Je bril wordt te groot voor je smalle gezicht. Het enige wat goed zit zijn je donkergrijze Mephisto’s. Als ik naast je sta, ruik ik nog een vleugje Old Spice van vanmorgen. Je straalt berusting, liefde en plezier uit terwijl we de afwas doen. “God bless you please, mrs Robinson” neurie jij en ik weet, dat ik net zo van het moment geniet als jij. Je slist nog een beetje door je laatste operatie. Ik ben er zo aan gewend, dat ik het amper nog hoor. Je stem is  krachtig gebleven. Net zoals de manier waarop je je handtekening zet. Niet te vervalsen is die. Ik kijk naast me en zie een veel te oude man van drieënvijftig. Met mijn negentien jaar snap ik weinig van je, vind ik dat ik alles weet en dat de wereld om mij hoort te draaien.

Ik denk het allemaal te weten, maar weet nog niks. Ik weet nog niet, dat je veel magerder zult worden en dat een kindermaat pyjama te groot voor je zal zijn. Dat je steeds zieker zult worden en je bril steeds groter. Ik weet al helemaal niet, dat je een half jaar later overleden bent en dat ik vlak na je overlijden wil dat die bril op blijft, omdat je met bril nog op papa lijkt en zonder bril niet. 

Ik weet dan gelukkig ook nog niet, dat ik zeventien jaar later nog steeds weleens verdrietig word als ik mrs Robinson hoor.