Zoals het hoort

Daar staan we met zijn drieën. Jij met je ouders, zoals het hoort. Om ons heen een paar honderd man, waarvan niemand weet dat dit voor ons allang niet meer is zoals het hoort. Ik check de omgeving en zie overal hetzelfde…vader, moeder, 1 kind.  Hoeveel ouders staan hier net zoals wij?  Moeilijk te zien als er geen broers of zusjes bij zijn.

Vanavond zoeken voortgezet onderwijs voor ons kind. We sluiten na binnenkomst aan bij groepje 23.  Als we met zijn dertigen zijn begeeft ons groepje zich naar het muzieklokaal. Het lokaal is net als de rest van de school: fris, ruim en lekker licht. Er speelt een schoolbandje, juf heet ons welkom. Tegen de muren in het lokaal staan tafels met daarop een stuk of twaalf gloednieuwe synthesizers. Stoelen zijn zo neergezet dat de kinderen in het midden zitten en de ouders er omheen staan.  Ik kijk rond en denk terug aan mijn middelbare school, maar kan geen overeenkomsten vinden. Alles lijkt hier leuk. Al gauw vult de ruimte zich met warmte. Nog warmer wordt het als we met zijn allen Ed Sheeran zingen, begeleid door de kinderen op de synthesizers. Ik kijk naar mijn ex en weet dat hij zich geneert, ik ken hem langer dan vandaag. Na de muziekles grap ik dat we doorgaan naar dansles. Hij schrikt even, maar kent mijn grappen ook al jaren. Ik app naar huis dat het langer duurt. Hij appt dat hij later thuis is dan gepland. Zoals dat hoort, als er thuis iemand wacht.

Met onze jassen aan lopen we door de aula, waar nog flink gefeest wordt. Mijn oudste lacht haar slotjes bloot en wij weten genoeg, dit gaat hem worden. Opgewonden haakt ze haar arm door die van haar vader en pakt snel mijn hand. Zo lopen we als gezin door de school richting deur. Niemand die ziet hoe ongemakkelijk dat voelt. Maar natuurlijk gunnen we haar dit moment tussen haar ouders. Gedrieën lopen we richting auto, terug naar de realiteit, waar onze wegen weer scheiden.