Magister

Ik overhoorde laatst mijn oudste met haar Engelse huiswerk. Ze had het goed voor elkaar en bij het dichtklappen van het boek, zei ze zin te hebben in de volgende dag. Ze zou een goed cijfer gaan halen. Ik zei zonder blikken of blozen: ”Lekker hè, dat gevoel dat je je huiswerk kent en met een gerust hart naar bed kan gaan.” Dat was een knap staaltje acteerwerk van mijn kant…dat gevoel heb ik mijn hele schooltijd nooit gehad.

Tegenwoordig heb je Magister op de middelbare. Een app waarbij je als ouder precies kunt zien wat er gebeurt op school. In welk lesuur je kind bezig is, absenties, huiswerk en strafwerk. Daar gebeurt niks vreemds; haar cijfers zijn prima, geen ongeoorloofde absenties, nul strafwerk en zelfs geen vergeten spullen. Er gebeurt zelfs zo weinig dat ik er eigenlijk nooit op kijk. Omdat ik vind, dat ze zelf verantwoordelijk is voor haar huiswerk en cijfers en omdat ik weet dat “er bovenop zitten” averechts kan werken.

Ik ben elke dag blij dat er in mijn mavo-tijd nog geen Magister was en dat wij ongestoord briefjes konden vervalsen. Later op het Nimeto kwamen er absentiebriefjes thuis, die door mijn ouders getekend weer teruggestuurd moesten worden. Kinderachtig natuurlijk, dat vond mijn vader ook wel een beetje. In die tijd werkte mijn moeder lange dagen op een kinderdagverblijf en was mijn vader ziek thuis. Die laatste onderschepte dan mijn briefjes en tekende ze. Ik beloofde dan beterschap en hij beloofde niks tegen mijn moeder te zeggen. Ik nam de spelregels van ons verbondje alleen niet zo nauw. Hij wel volgens mij, want ik heb mijn moeder er nooit over gehoord, wat zeker gebeurt zou zijn als die er van wist.

Wat in die tijd handig was geweest voor mij van Magister, was het bijhouden van cijfers. Ik gokte altijd op een 5,5 wat afgerond een zes werd en rekende altijd eerst uit wat ik minimaal kon halen om toch nog over te gaan. Wat ook weer spannend was, omdat ik meestal wel een s.o-tje of twee vergat, wat mijn strakke berekeningen in de war schopten. Dat zorgde ervoor dat ik nog een laatste eindsprint moest maken, om toch weer met de hakken over de sloot over te gaan. Ik had een slechte werkhouding, maar blijven zitten op de mavo ging zelfs mij te ver en op deze manier kon ik na vier jaar die verschrikkelijke school met een diploma vol zesjes verlaten.

Vooralsnog pakt mijn fantastische oudste het heel anders aan dan ik. Al zijn sommige smoezen nog steeds hetzelfde: Bij een minder goed cijfer heeft de hele klas het slecht gemaakt, een verrassing s.o wordt, heel kinderachtig, nog steeds niet aangekondigd. En bij een proefwerk worden nog steeds dingen gevraagd die echt niet in de lesstof stonden. “Echt niet mam, zo belachelijk!”

Dat knappe acteerwerk heeft ze in ieder geval van mij.