lief lijf

Laatst werd mijn jongste vier en dat zette mij in mijmerstand. Vier is een mijlpaal, een afsluiter en een start van een nieuwe fase.

De zachte kussens op je voeten zijn verdwenen, op je tenen is de nagellak afgebladderd. Je voeten zijn vies van het buitenspelen en zitten vol krasjes en een enkele blaar, omdat die voetjes weer moeten wennen aan teenslippers. Je tenen krullen niet meer uit reflex om mijn vinger zoals ze dat vroeger deden, je schopt met je voeten als ik je tenen kriebel.

Je zachte beentjes, zijn nu gespierd van het fietsen en rennen. Ze zitten vol blauwe plekken en een dikke schram van laatst, toen je van hoog uit het klimrek viel. Elke dag een nieuwe teint blauw, allang niet meer egaal roze.

Het romige bovenlijfje van toen voelt ruwer aan, als schuurpapier door zonneallergie. Met schrammen op je borst, waarvan je zelf niet eens weet hoe ze er zijn gekomen. “Kijk, ik heb tepels”, roep je te pas en te onpas. “Ja, dat weet ik, doe je shirt maar weer omlaag”. “Jij ook, he mam?” “Ja, ik ook, kom we gaan de boodschappen afrekenen!”

De plooien in je arm, waar zich meteen een teek in nestelde toen je nog maar een maand oud was, zitten er nog steeds. Stevige bovenarmen heb je, die ik soms stevig beetpak als ik wil dat je naar me luistert! Bruine handen met afgekloven nageltjes en in dit jaargetijde zwarte randjes van het buiten zijn.

Perzikzachte wangen heb je nog steeds, maar plakkerig door snot of zonnebrand. Een mond vol tanden die al wat scheef staan omdat je duimt en een tong die je tegenwoordig altijd uitsteekt op de foto. Met die mond zei je vanmorgen nog dat je me stom vond, maar zeg je gelukkig vaker dat ik de liefste ben.

Het vierjarige lijfje van mijn kleine rouwdouwer. Een lijfje dat valt en opstaat. Doorgaat en vaak meer grenzen opzoekt dan me lief is. Met een hoofd dat nog niet merkt dat het lijfje soms al moe is. Dat lijfje is me zo ontzettend lief!